ਸੋਰਠ ਮਹਲਾ ੫ ਘਰ ੧ ਤਿਲੁਕੁ ਬੰਧਿ ਮਸਤਕਿ ਪ੍ਰਮਾਣੁ ॥ ਕਿਸੁ ਹਉ ਜਾਊ ਕਿਉ ਆਰਾਧੀ ਜਾ ਸਭੁ ਕੈ ਕੀਤਾ ਹੋਇ ॥ ਜੋ ਜੋ ਦੀਸੈ ਵਡਾ ਵਡੇਰਾ ਸੋ ਸੋ ਖਸਮੁ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਸੋਇ ॥੧॥ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਭਣਿ ਘਟ ਘਟੰਤਰਿ ਸਭ ਸੁਖ ਨਵ ਨਹਿ ਦੋਸੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ਹਰਿ ਜੀਉ ਤੇਰੀ ਦਾਤਿ ਰੰਗਾ ॥ ਮਾਨਸ ਬਪੁੜਾ ਕਿਮਾ ਸਾਲਾਹੀ ਕਿਮਾ ਤਿਸੁ ਕਾ ਮੁਰਤਾਣਾ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ਵਿਚਾਰ: ਹੇ ਭਾਈ ਜੇਹਾ ਹੋਰਕਾ ਜੀਵ ਧਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਹੀ ਦੇਖ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ (ਇਸ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਭੰਡਾਰ ਵਿੱਚ) ਹਉਰ ਕੀਹ ਘਾਟ ਕਹੀਏ? ਜੇਹਾ ਜੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਸਤਕ ਰਚਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ? ਜਿਹੜਾ ਜਿਹੜਾ ਵਡਾ ਵਡੇਰਾ ਦਿਸਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਉਹ ਖਸਮ ਹੀ ਹਰ ਥਾਂ ਰੱਚਬੈਠਾ ਹੈ। ਨਿਰੰਕਾਰ ਘਟ ਘਟ ਵਿੱਚ ਵੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਸਭ ਨੂੰ ਸੁਖ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਭੀ ਔਗੁਣ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ। ਹੇ ਹਰਿ ਜੀਉ! ਤੇਰੀ ਦਾਤਿ ਰੰਗਾਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਨਿਮਾਣੇ ਮਨੁੱਖ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ? ਤੇਰੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਪੈ ਸਕਦਾ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਮਨੁੱਖ ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਾਲਾਹ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਹੇ ਸਤਿਗੁਰੂ! ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਤੈਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤੇਰੀ ਸ਼ਰਨ ਆਇਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਤਾਰੀਖ: 19-12-25 ਅੰਗ: 608
